Nederland bevindt zich te midden van de grootste klassenconfrontaties sinds jaren. Niet alleen staken chauffeurs en machinisten in het streekvervoer voor onbepaalde tijd. Ook hebben duizenden metaalarbeiders donderdag 29 en vrijdag 30 juni en morgen het werk neergelegd in een gevecht voor betere arbeidsvoorwaarden. Beide stakingen gaan vergezeld van bijeenkomsten van deelnemers. De stakers wachten dus niet louter af wat bondsbestuurders namens hen weten te regelen. De stakers zijn zelf actief. Het is allemaal buitengewoon belangwekkend. Het demonstreert de betekenis van solidariteit en strijd tegen de kapitalistische machten heel duidelijk. Linkse en radicale mensen – voorstanders van de strijd van arbeiders voor hun eigen bevrijding – zijn in alle staten van opwinding, alertheid en solidariteit. Zou je denken. Ik merk er echter niets van.
Want wat doen wij, radicale en linkse mensen intussen? Wij, linkse en radicale mensen, wij slapen er doorheen. Wij keuvelen over het burgemeesterschap van Femke Halsema. Wij betuigen leedvermaak nu ook Duitsland uit het wereldkampioenschaap voetbal is weggespeeld. En ja, we doen ook nuttige en zeer noodzakelijk dingen: actie voeren tegen de racistische jacht op vluchtelingen, in de VS en in Nederland.
Maar boven alles zijn wij – radicale en linkse mensen – bezig met zoeken naar een Groot Aansprekend Verhaal – pardon, een Narratief, deel van een heus links dan wel radicaal Discours, want anders neemt niemand ons nog serieus – waarmee we weer in de aanval kunnen tegen oppermachtig, pardon, Hegemonisch, rechts. We voelen hoezeer we in de knel zijn geraakt, hoezeer rechts de discussies domineert. Sommigen van ons bloggen er blijmoedig tegenin, anderen raken ontmoedigd en uitgeput, hopelijk tijdelijk, en zoeken de luwte op. We zien verbijsterd hoe rechts liegt over vluchtelingen en migratie in het algemeen. En we constateren maar al te vaak dat alle tegeninformatie die we in stelling brengen, amper effect heeft. Alsof er ooit een kans was dat de Wilders-brigade en de Bende van Baudet onder de indruk zouden zijn van zoiets multicultureels en ‘cultuurmarxistisch’ als feiten en rationele analyse. Alsof we de strijd tegen rechts kunnen winnen door het als een discussie op te vatten, een botsing van meningen en inzichten. Nartuurlijk heeft het nut om te laten zien dat rechts systematisch liegt. Maar dat dient vooral onze eigen scherpte. Rechts overtuig je er niet mee, en als ‘ontmaskering’ van rechts door middel van feiten een erg sterke strategie was, dan hadden we rechts allang verslagen. Maar we zoeken maar door, op zoek naar dat Verhaal dat ons moet gaan redden.
Ik heb nieuws voor mensen die alles op alles zetten in dit soort discussies, en vooral voor degenen voor wie het ontwikkelen van een Verhaal als tegenwicht en hefboom van verandering het allerbelangrijkste is. Jullie kijken verkeerd. Jullie hebben het mis. Kijk naar buiten. Ga naar die lege busstations. Beter: ga naar de plekken waar stakers zich verzamelen, waar ze soms stakingsbrekers met flinke pressie weerhouden om uit te gaan rijden. Daar is je verhaal, ons verhaal, en het is nooit weggeweest. Het is het aloude verhaal van de solidariteit en van de onverzoenlijke strijd tegen de baas. Wat we nodig hebben, is niet het zoveelste Nieuwe Linkse Verhaal. De kern van het klassieke aloude radicale verhaal staat immers recht overeind, en de stakende buschauffeurs demonstreren dat feit met nadruk. Wat we nodig hebben, dat zijn mensen die het punt dat de chauffeurs met hun staking maken, snappen en oppikken, en een handje gaan helpen. Al was het maar door naar hun verhaal te luisteren, het verhaal te helpen vertellen en verder vertellen.
Want wie morgen als burgemeester de ME in Amsterdam mag loslaten op stakers, krakers en vluchtelingen, is uiteindelijk nauwelijks van belang. Wie de volgde zalvende toespraak mag houden om ‘alle Amsterdammers’ de broodnodige ‘verbinding’ te helpen vinden al evenmin. Wie echter deze grote staking wint, de arbeiders of de bazen, dat maakt wèl uit. En niet zo weinig ook.
Peter Storm
Peter Storm, muzikant, schrijver, lezer, budgettair beperkt levensgenieter en anarchist. Vond als jongetje vogels en orchideeën leuker dan snelwegen en fabrieken, gaf als puber voorkeur aan Indianen boven cowboys, vond Bob Dylan spannend, werd klein dissidentje, werd weinig groter maar wel dissidenter. Anarchistische voorkeuren, later bijna 20 jaar actief geweest in trotskistische organisatie IS, vanaf 2009 zich ontpopt als anarchist/horizontalistisch pro-revolutionair. Heeft website, schrijft ook elders.
Autonomen Den Haag 
Posted on juni 29, 2018